Ik liep op een oorlogskerkhof. Majestueuze monumenten met bijhorende respectvolle en krachtige herdenking. En ik dacht bij mezelf: waarom hebben we dit niet voor zij die in oorlog waren met zichzelf?
Zij, onze overleden dierbaren die uit leven stapten, die niet meer zagen hoe waardevol, geliefd en gewaardeerd ze waren? Waar donkere gedachten het licht en zicht op de liefde blokkeerden. Waar dood de enige uitweg leek, waar de tunnelvisie de vele andere opties, uitzichten en perspectieven wegnam. Wat zou ik ze graag zo grootst eren en herdenken als al die moedige soldaten op dit kerkhof. Want ook zij waren ergens soldaat, in de oorlog met hun eigen emoties en gedachten. Hun stille strijd staat in contrast met de grote luide oorlogen, maar in hun hoofd klonk het vast even luid als een kanonskogel.
En de nabestaanden, zij zetten ook een stille strijd verder. Eentje van rouw, gemis, vragen, emoties, gedachten, verdriet…Ook voor hen, al die lotgenoten, zou het grootste monument nog niet groot genoeg zijn om de kracht te tonen die zij elke dag opnieuw tonen in dat zware en intense rouwproces. Want sommige dagen voelen aan als oorlog, als een bominslag. Want zo voelt het, als je geliefde uit het leven stapt: een bom die inslaat en heel jouw leven, jouw identiteit, jouw toekomstplannen verandert. De krater die achterblijft na de zelfdoding. Andere dagen vullen zich dan gelukkig weer met mooie herinneringen, leuke afleiding, ondersteuning en heel bewust leven. Laat deze Allerheiligen-Allerzielen dagen vooral gevuld zijn met de laatste. Er is al oorlog genoeg in deze wereld. Laten we er zijn voor elkaar, met alle kracht, warmte en licht. Je staat niet alleen. Samen gaan we verder.”
Lore Vonck
Reactie plaatsen
Reacties